SUSLU PUSLU HAVALAR...

Kapalı havalar ruhuma kasvet ekler canımı sıkar nedense. Ruhum ışığa hasret demek ki. Geçmiş yaşamımız var mıdır acaba? Diye sorguluyorum bazen. Bu geçmiş yaşam düşüncesine İtalya'nın Sardinya adasına gittiğim de takmıştım  kafayı bana gelen hisler sebebi ile. Ne oluyor? Neler oluyordu? Deniz, güneş, kum, makarna, pizza, sevdiklerimle birlikte tatil yapmak, sınırların dışına çıkmak, dalgaların sesi, sularla çevrili yalnızlık ve bir adaya düşersen yanına alacağın üç şey söylencesi  adına çıktığım bu yolculuk heyecan katmıştı tekdüze hayatıma. Ada bizleri karşılarken dolambaçlı yollardan geçirip,  zifiri karanlık ve inanılmaz  bir sessizliği eşlikçimiz yapmıştı. Karanlık bir gecede sessizlik içinde yol alınmaz gibi görünse de sonlanmıştı nihayet. Bilmediğimiz bir dilde konuşuyordu konaklayacağımız otelin sorumlusu. Otel odasına vardığımda korku ile karışık bir yorgunluk anlam veremediğim  bir esaret duygusu kapladı her bir hücremi, ardından gelen günler bu esareti daha çok pekiştirdi. Bu adada tutsak olan bir esir gibi  bir kaçış hikayesi kurgularken yakalıyordum nedeni hakkında hiç bir fikrim olmadan kendimi. Ablamla da paylaşmıştım bu hissimi.  O günlerde yazdığım sabah sayfalarında da gezindi kelimelerim aracılığı ile bu esaret duygusu. Yoksa atalarımdan birileri esir düştü de bu topraklardan mı geçmişti? Onlara ait kayıtlar mı taşınmıştı genlerimle? DNA'mda kayıtlı bir bilgi mi beni dürtüyordu? Yada geçmişimde bu topraklar üzerin de  hapsolmuş bir tutsak mıydım acaba?  Hepsi ama hepsi gerçekliğimin ötesinden ses eden bir hissiyatın ürünü ve ardı arkası bilinmez adanın deniz kokan havasından ibaretti sadece. Ciddi bir araştırma gerektiriyordu hissiyatımın  altını doldurmak. Eşsem altını, derinde  çok derinlerde bir yerlerde saklı bir iz, saklı bir  giz bulacaktım sanki. Kapanmayan yaralar deşilir se, o esaret, o kaçış yolunda olanlar  gün yüzüne çıkabilir miydi? Belki de çıkardı. O gün  bugün değil deyip yaşadığım hissiyatla birlikte ayrılmayı seçmiştim gizem dolu esaret kokan o adadan. Geçmiş geçmişte yaşanmıştı ve geçmiş geçmişte kalmalıydı düşüncesini kendime sığınak yaparak korumuştum kendimi, Etrafı koca bir mavilik ve ufuk çizgisi görünmeyen, bilinmezliğin  dalga dalga yayılan ve kıyıya vuran sesleri duyuluyordu ardımda. Deşilmesi gerekeni valizime koyup taşımıştım dört tarafı dağlarla çevrili bu şehre. Taşısam ne olur bak çıktı konulduğu yerden.  Tutsaklığın, esaretin, özgürlük yolunda kendini sulara bırakan bir firarinin kaçışının tanığı sarp kayalar mı tanıklık ediyordu o adada olanlara. Ada ile kendimi bir tutup bembeyaz köpüklü sular içinde   yalnızlıktan kaçışın hikayesinin senaryosunu ben çiziyor olabilir miydim? İçselimde yaşadığım hisler ve ardından gelen her bir sorunun cevabı sonsuz  olasılıklar evreninde gizli olsa da çözülmek için bir yumak iplik gibi bekliyorlardı zamanını. Parmaklarım kalemi tutarken kalbim pırpır atıyordu heyecanla. Hangi amaç uğruna savaşırken esir düşmüş yada düşürülmüştü bu adada esir yaşayanlar? Ada ve yalnızlık. Deniz ve uçsuz bucaksız bir mavilik. Kaçış ve özgürlük. Yakalanmak ve demirden prangalar. Korkmak ve esaret. Cesaret ve sağlamca yere basmalar. Deniz ve ufuk çizgisi. Görmek, kara ve toprak. Umudu bir adada mahkum bırakıp ta gerisin geri dönmek te neyin nesi. O el, o yürek, o parmaklar, o bilinmez, o tarif edilemez duygular da neyin nesi. Ah Sardinya adası beni nerden nerelere taşıdın yine gecenin zifiri karanlığında. Adımı değiştirip firari yolcu yapasım geldi bu gece vakti. Bu satırları okuyan "Bu avare yolcu da bu aralar az biraz kırdı kafayı." diye düşünebilirler. Aslında okuyucularıma  atfettiğim bu düşünce benim kendi kırılmış yanlarımın yansımasından kaynaklı. Parmaklarım yazmalıydı esaretten kurtuluşa giden  firarisinin masmavi sular içinde boğulup kalan hikayesini. Neyse gece gece kapıldım dalgalarla birlikte kıyıya vuran sesine. En iyisi mi bu duygulardan sıyrılıp döneyim içinde bulunduğum ana. An'ı yaşa, an'ı yakala diyorlar  ya anı olup gezintiye çıktı sayfamda. Ayağı yerden kesik, burnu bir karış havada, sonsuz potansiyeline doğru adımlayan bu avare yolcu  kelimeyi yanlış anlamış olmalı zamanlar arası yolculukta. An'ı yakalamakla anı yakalamayı bir saymışım kendimce. Neyse bir gün eski defterleri karıştırırsam bulurum Sardinya ile ilgili yazdıklarımı paylaşırım belki sizinle. Bugün bulunduğum zamana dönüp şeker tadında şekerle anılan  11 ayın sultanı Ramazan  bayramını kutluyor bütün İslam alemi. İçinde bulunduğum ayın gereklerini yerine getirmesem de nasibimi şeker tadında  dokuz güne çıkarılan tatille alıyorum. Allah biliyor ya içinde bulunduğum ruh halinden kaynaklı evde durmak işime gelmiyor hele birde hava kapalı olunca bende kelimelere sığınıyorum hemen. Yolculuk yapmak adına oturtuyorum kendimi sofranın başına.  Kapalıyım gökyüzü gibi havamda değilim yani. Bulutlar dayanamayıp salıyorlar biriktirdiklerini, rüzgar eşlik ediyor bulutlardan akana dağıtıyor her birini  sağa ve sola. Bulutlara ev sahipliği yapan  gökyüzü  oldukça puslu. Toprak ana bayramlık şekerini alan çocuklar gibi mutlu. Çocukların yaptığını yapıp  gökyüzünden kaptığını  bağrında sakladığı heybesine atıyor. Bende gözyaşlarımı akıtsam bulutlar gibi, biriktirdiklerimi biri rüzgar olup dağıtır mı sağa sola? Toprak ananın yağmuru bağrına basması gibi biri ana olup kaptığı gibi bağrına basar mı acaba? Ada ve yalnızlık, esaret ve kaçış. Deniz ve özgürlük. Bulut ve rüzgar. Yağmur ve gözyaşı. Toprak ve ana. Suslu , puslu bir hava. 

31 Mart 2025

Günay AKBAYIN YİĞİT